अधीर औत्सुक्य - चित्तीं धावें पळें।
चिमुरडें कळवळे - निराशेनें ॥
गीताच्या गच्चीतं - पाहि येऊनीया।
अनन्तता सया - आली कीं न ॥११॥
चिमण्या माझ्या मना - तुझ्या राज्यांत या।
कशाला यावया - पाहिजे ती ॥
गुणगुणावी सदा - असली सद्गीते।
तिच्या जी न चित्ते - जाणियेली ॥१२॥
अखेर भेट ही - तुझी माझी विश्वा।
घेतल्या सर्वस्वा - दिले तुज ना? ॥
इन्द्रियांचा संघ - पंचतत्त्वे सारीं।
परत मी माघारी - तुला दिधलीं ॥
विश्वबाळा, तुझ्या - निटिलाला चुंबुनी।
मी शून्यनिर्वाणी - जाई निघुनी ॥१३॥
पिंडीला लागला - अजाणतां पाय।
प्रायश्चित्त काय - घेऊ सांग? ॥
प्राप्त् तूं होशील - वाटले हें मला।
सान्तता विसरला - जीव माझा ॥१४॥
माझ्याच देहानें - जरी येते जातां।
तुलाही सर्वथा - जेथे तेथें ॥
कड्यावरी ऐशा - कशाला येऊनी।
तोल संभाळूनी - चालणे हे ॥
तरळत्या दृष्टीला - नको टाकूं दूर।
(२) निर्घृण सृष्टिला - (१) नको पाहूं ॥
भयाण दृश्याने - चुकवुनी पाऊल।
सृष्टि ही फसवील - सये तुजला ॥१५॥
फिरकसी कां सांग - वनांत या दाट।
करी, शिरीं थाट - फुलांचा हा ॥
जाऊं चल ना गडे - भीती वाटे चित्ता।
होउनी तूं लता - राहशील ॥१६॥
सान्त दृश्ये सारीं गुंफिली दोर्यांत।
शोभतीं गजर्यांत अनन्तेच्या ॥
चिरंवास तेथे तयांचा असणार।
स्खलित ना होणार एक सुद्धां ॥
लहान-मोठे गेन्द होउनी एकत्र।
नान्दतील तत्र चिरन्तन ॥१७॥
होईना कां माझा देह भस्मीभूत।
जरी आत्मज्योत चिरंस्थायी ॥
पाकळयांचे ओझे कशाला हे व्हावे।
सौरभे हिंडावे स्वयंसिद्ध ॥१८॥
भेटतांना आज कित्येक दिवसांनी।
नेत्र हे अश्रूंनीं अन्ध झाले ॥
लक्षावधी अर्थ मनांत सांठले।
ओठ हे कोन्दले शब्दयोगें ॥१९॥
बोबड्या बोलांनी तुलाच वाहिले।
कां न येणे केले तरी तेव्हां ॥
यौवनी वाहिले प्रेम तुज्या पायी।
वार्धक्यात देई तुला भक्ति ॥
कितीकदां केले जन्मोजन्मीं असें ।
करूणा न येतसे कशी तुजला? ॥२०॥