११-८-४१
`शास्त्र आमुचें `संयुद्वाम'।
उकिरड्यांत आमुचें धाम।
चितितेज आमुचें घन:श्याम।
चिमुटरक्षेंत अष्टावसू! ।। ।।१।।
माझ्या नि:शब्दी उमटल्या श्रुती।
आणि समाधिभावांत प्रस्फुरल्या कृती।
लत्ता प्रहारीं आमुच्या प्रणती।
मृत्यूंत देखा महाजीवन!।। ।।२।।
तारक झुंबरलें उफराट्या नभीं।
जातमात्र पुन:प्रवेशलें मातृगर्भीं।(प्रसाद सिद्धि प्रकटली कीं प्रारंभी।)
सिद्धि प्रसाद प्रकटला कीं प्रारंभी।
मूळासि पळ लागलें! ।। ।।३।।
स्मशानीं टांगले नवजातांचे पाळणे।
श्रवणांतून उद्भवले लोकनाथांचें `गोविंद' गाणें।
आदिमाऊलीनें दिलें कीं आज बाळलेणें।
सिद्धबीजा मंत्रमूर्ती! ।। ।।४।।
फेसाळले सहस्त्रवीचीचे कल्लोळ।
उफाळले दहराकाशीचे महातेजोगोल।
सन्मुखले समाधिसौभाग्याचे शांतिडोल।
नवमंजरींच्या सौरभें ।। ।।५।।
भस्मदेह साक्षात्कारला आवाहनें।
मंत्रदेह आकारला संविद्-ध्यानें!
शास्त्रदेह अवतीर्णला प्रज्वालितसंज्ञानें।
त्रिशूल हे आदिस्पर्शाचे!!! ।। ।।६।।