२९ नोव्हेंबर:
एकूण श्लोक: २५
संध्याकाळी ०८.३०
वेद, वैष्णव शैव।
आचार त्रयांत या व्यक्ते पशुभाव।।
भाव दक्षिण वामांत वीरभाव।
सिद्धांत कौलीं दिव्यता ।। ।।१।।
वेद म्हणजे अपवित्राचे पवित्रीकरण।
सप्त् वाचांचें संशोधन।
अवस्थात्रयांचे सुसूत्रीकरण।
वेद श्रेणी ही स्फटिक रूपा ।। ।।२।।
येथ शब्दश्रीचे अश्विनी दर्शन।
अमृतत्त्व बीजाचें निक्षेपण।
प्रथम नक्षत्रीं ‘शं’ विद्येचें अंकन।
वेद म्हणजे ‘धूत श्री’ ! ।। ।।३।।
वेद श्रेणींत उपक्रमे शुक्लाध्यास।
वेद श्रेणींत प्रारंभे ‘संज्ञान विलास’।
वेद श्रेणींत निर्वचे ‘अरुपविलास’।
निरवस्थ ‘धूतबिंबाचा’ ।। ।।४।।
संध्याकाळी ०८.५०
वेदबीज हें शाब्दपीठीं प्रस्फुटे।
जेथ अर्थ साक्षात्कार उमटे।
वागर्थ - संपृक्ति जणुं एकवटे।
अथवा प्रत्यय प्रतीति ।। ।।५।।
संध्याकाळी ०८.५५
‘वेदभूमि’ हें कारण तत्त्वांचें स्नानगृह।
‘वेदभूमि’ हा कर्मत्रयाचा निष्कषाय भाव।
वैश्वानर ज्ञापनाचा! ।। ।।६।।
‘वैष्णव’ भूमींत भक्तिसुक्ताचा उद्रेक।
स्वस्वरूपीं परानुरक्तीचा अभिषेक।
विशुद्ध प्रीतीचा कीं प्रकाश लेंख।
अष्टांग देशीं प्रकटला! ।। ।।७।।
एकदश इंद्रियांनी स्वादला प्रेम भोग।
अंत:करणींच्या अन्वयवृत्तींचा संयोग।
घटीं घटीं ‘आपूर्यमाणला’ स्वानंदाचा वोघ।
स्वरूपला कीं वैष्णव्यांत ।। ।।८।।
वैष्णव्य हें जिवाजिवाची प्रेमग्रंथी।
वैष्णव्य हें जिवाशिवाची अन्वितस्थिति।
वैष्णव्य हें वैदिकतेची परमागति।
वैष्णव्य माझी विभव मुद्रा ।। ।।९।।
रात्रौ ०९.१३
‘विठ्ठलाकृति’ हे साक्षात् ‘श्रीवैष्णव्य’।
अभंगलेला प्रेमभाव।
दिव्य स्वानंदाचा श्रीप्रासाद भव्य।
जेथ ‘श्रीविठ्ठल रखुमा’ मिथुनली! ।। ।।१०।।
रात्रौ ०९.२०
‘प्रेम’ म्हणजे निर्देह ऐक्याची सूत्र वृत्ती।
‘प्रेम’ म्हणजे मूलगंगोत्रीची धारावाही स्मृती।
‘प्रेम’ म्हणजे चिति चंद्रिकेची रती।
श्याम मेघाशीं महाजीवनाच्या ।। ।।११।।
रात्रौ ०९.२८
प्रेम वृत्तींत अल्मभूमांचें निमज्जन।
प्रेम वृत्तींत एकाकारती थोर आणि सान।
प्रेम वृत्तींत भेदग्रहांचे उच्चटन।
‘प्रेम’ म्हणजे अद्वैतसिद्धि`! ।। ।।१२।।
रात्रौ ०९.३६
‘प्रेम’ हा पांडुरंग कीं शुक्लाध्यस्त।
पुंडरीक वा निजहृदयस्थ।
आनंदकोश कीं प्रत्यगवस्थ।
प्रेम वृत्तींत सगुणला।। ।।१३।।
संविद् संस्कारांचा रजतरास।
सहज संज्ञावित वृत्तींचा वाग्विलास।
सकर्म प्रयोग शतकांचा समविकास।
प्रेम भाव हा ‘स्थिर भानाचा’।। ।।१४।।
यदा पश्य पश्यते रूक्मवर्ण।
कर्तारं ईशं पुरूषं ब्रह्मयोनीम्।
प्रेम-श्रेणीं सत दा समारूढ:।
अतिब्रह्मं: पिप्पलं स्वादु अत्ति ।। ।।१५।।
रात्रौ ०९.५७
वैष्णव्य योग हा नाजुकी गोठी।
महाभाग्यांची कुशला वृष्टि।
श्याम सौंदर्याची सुरम्य सृष्टी।
पर्जन्यली जेथ प्रेम चंद्रिका ।। ।।१६।।
‘प्रत्यक्ता’ म्हणजे निर्वृत्तिकतेची साक्षात् वृत्ती।
वा, स्वस्वरूपाची अवस्थास्फूर्ती।
महाभानाची निष्कल निरंजित मूर्ती।
सगुणलें जणु प्रेमतत्त्व! ।। ।।१७।।
वैष्णव्ययान हा प्रेमळांचे साठीं।
पांक्त-प्रेमळ जे दैवें साकारले देह वैकुंठी।
जेथल्या महान्वयाच्या महाकारण पृष्ठीं।
श्याम प्रेमाचें याग स्थंडिल! ।। ।।१८।।
रात्रौ १०.१८
प्रसन्न मेघ वोळंगले प्रेमजलें।
कारण पृष्ठीं तुझ्या अमृतनीरें ते तुषारले।
‘शं’ परानुरक्तिचे भाव संचरले!।
प्रेम वैराज्य स्थिरावलें! ।। ।।१९।।
रात्रौ १०.३०
शैव भूमिका हा ज्ञान - धवलगिरी।
सोलल्या सोज्वळ प्रज्ञा, आणि प्रज्ञानेश्वरी।
यांची लीला कौतुकें संज्ञान व्यापारीं।
प्रवर्तली स्वयं स्फूर्तीनें ।। ।।२०।।
‘शैवभूमि’ ही परमोच्य संज्ञान कला।
येथ वैष्णव्ययान सफलतया विराजला।
येथ परंप्रेम पूर्ण प्रीतला।
श्यामध्यान वषट्कारलें! ।। ।।२१।।
रात्रौ १०.४३
वैष्णव्याचा विभुवषट्कार ।
शैव श्रेणी ही निवृत्तिज्ञानाकार!।
येथले पूर्णभान ‘कर्पूर गौर’ ।
मत्यारूढ कीं जीवन लहरी! ।। ।।२२।।
रात्रौ १०.४५
‘शैव’ ही श्री-चिदन्नपूर्णा।
शुक्लोत्तम सौभाग्य निकेतना।
इंद्रायणी जणुं मत्स्यस्वरूपध्याना।
आचार भूमिका ही तृतीय ।। ।।२३।।
तृतीय नेत्राची शांभवी दीप्ती।
‘शं’ हीरकाची शुभ्र द्युती।
ज्ञानेश्वर्याची निवृतागती।
शैव भूमि ही ज्ञान विशिष्टा ।। ।।२४।।
ज्ञान ज्वालेंत जीव कीटकांनों मरूं या!।
ज्ञान पवनांत जीवसख्यांनो विरूं या!।
संज्ञान स्फुरत्तेंत लाडक्यांनो स्फुरूं या।
भरारूं या शिवसंहितेंत या! ।। ।।२५।।
रात्रौ १०.५५