तुझा जो भासला ओंठ स्वप्नकाली।
असे तीन पाकळी फुलाचीच ह्या ॥
देव आता ठरला तसा मनाचा संभ्रम।
आणि तोही देहधर्म - प्रेम माझे॥११॥
करी माझा तर्क कां तुझी प्रार्थना।
ज्ञान श्रद्धा रुप - असे माझें ॥
संशयांनी (सुद्धा) तुझे सत्य सजले।
स्वप्नमार्गे आलें वस्तुतत्त्व ॥१२॥ (स्वप्नतेजें नटले वस्तुतत्त्व।)
अप्रेम वाढले मनीं स्वत: विषयी।
तत्व आले ध्यानीं निराकार ॥
शून्य सत्य आले घ्यावयास-जनन।
प्रसूति-वेदना तयांच्या ह्या ॥ (प्रसव दु:ख झाले बुद्धिला हे)
जीव बावरून श्वास कोंदे जरा ।
कुणी सावरून धरा मला ॥१३॥
भीति एक होती विनाश अंतिम।
अनुभवील प्रेम कधीतरी ॥
परी गोड इतुका होता मनाला संशय।
आत्म्यांत संश्रय मिळेल त्या ॥
परी कुठला आत्मा निरात्म शून्यतें।
शेवटी चुंबिते आत्मदेवा ॥१४॥
तुझ्या स्वप्नामध्ये मूर्ति माझी आली।
प्रीति ती आठवली तुला माझी ॥
स्वप्न मूर्तीला तू रुकार देऊनी।
गाढ अलिंगनी चुंबिलेस ॥१५॥
सखे तीच स्थिति सदां मी चिंतिली।
देहभावी नुरली आस-आता ॥
वृत्ति नाही भुलली ।
देहभावा ॥१६॥
माझ्याच स्वप्नाला सर्वदा पूजिले।
तुझें नाव दिधले तया व्यर्थ ॥
परी सत्यापुढे स्वप्न ते पामर।
मनो गीतापेक्षा किती गोड सूर ॥१७॥ (स्वप्न ते पामर-तुझ्या पुढे)
प्रेम माझे-मोह-विश्व सारे स्वप्न।
ज्ञान हे अनुमान असो देवा ॥
असेना कांही ही मला काय त्याचे ।
स्वप्नात सत्य जें वाटे - बुद्धिनेत्रा ।
दिसे ते उफराटे - दुज्या क्षणी ॥१८॥
सत्यता सुंदर - कल्पनेपेक्षांही।
दुजी ठावी नाही - कुठे मला ॥१९॥