मनांत लाविली तेजे तारकांची ।
निशा कायमची प्राप्त झाली ॥
चन्द्रिकेची शोभा धरावया गेला ।
घेउनीयां आलों मेघमाला ॥
विद्युल्लतेमागें स्वैर धावतांना ।
वादळें ती नाना पुढे येतीं ॥
त्याच वादळात, मेघांत निशेंत ।
गेलें हें जीवित सरूनीया ॥९१॥
उरावी कां स्मृति सरतांच अनुभव ।
भुले कां हा जीव भूतकालीं ॥
प्रेम-मीलनांत श्वास हा थांबावा ।
नेत्र अन्ध व्हावा स्वप्न सरतां ॥
पाण्यांत बुडाले अग्नीत जळालें ।
वाऱ्यांत पळाले आत्मतत्त्व ॥
ताऱ्यांत लकाके डोंगरांत ठाके ।
लतेसंगें वाके आत्मतत्त्व ॥
हास्यांत ते फुलें पिकांत तें डुले ।
प्रेमांत तें खुले आत्मतत्त्व ॥९२॥
वर्तमान केव्हा कसा हा संपेल ।
उत्क्रान्ति होईल कधी पूर्ण ॥
भावि कालामध्ये आतांच जाऊन ।
पूर्णत: पाहून सत्य घ्यावे ॥
धीर आतां नुरे संभ्रमीं वागाया ।
स्वप्नांत खेळाया अज्ञतेने ॥९३॥
पाहिलेस तेज परि तो तारक ।
तुला न ठाऊक व्हावयाचा ॥
मनीं ठेविलीस सौरभाची भूल ।
फुले कोठें फूल परी सांग ॥
ऐकलेस माझें जरी प्रेमगीत ।
हृदय हें अज्ञात असे तुला ॥९४॥
आकाशगंगा ही आली भूमीवरी ।
तुझ्याच आचारीं आटलो जी ॥
तिची ती धवलता तुझे हें जीवित ।
स्मरो माझें चित्त सर्वदाच ॥
तुझ्या पायापाशी ही एक प्रार्थना ।
देवाच्या दर्शना जाऊ दोघे ॥
भगिनी तूं माय,वा कीं पूज्य देवता ।
माझिया जीविता करी सार्थ ॥
एका सायंकाळी देवळासी जाऊं ।
आत्मगीत गाऊं अन्तरीचें ॥९४॥
मायभूमि माझी दास्यांत रुतलेली ।
दशा दीन झाली बान्धवाची ॥
मायबहिणी माझ्या अज्ञानगर्तेंत ।
कां न शून्यभक्त असावें मी? ॥९५॥
निघे जेथें जेथें मन्द करूण श्वास ।
तिथे माझा वास असो देवा ॥
उसासे दु:खाचे जिथे वातावरणी ।
तिथे गी-वाणी स्फुरो माझी ॥९६॥