केतकीच्या पोटीं विषारी नागिण ।
कमलिनी कर्तन करी भृंग ॥
किडा उंबरांत प्रेमात वासना ।
सदा असावी ना मर्त्यलोकी? ॥७१॥
कुणी केली सांगा जायबन्दी लता ।
जिला येत होता बहर आज ॥
माझ्या मनांतली तुझीच ती भक्ति ।
सांग तुवां कां तूं छेदियेली ॥७२॥
स्मृतीच्या आसवांनी चित्त माझें झालें ।
डवरलेले डोके तुझे जैसे ॥
अश्रू नेत्रीं तुझ्या माझ्या मनीं गीतें ।
असे कां चालतें सांग ताई ॥७३॥
चक्रनेमिक्र विराट विश्वाचा ।
असा चालायाचा चिरन्तन ॥
जन्ममृत्यूच्या या पावलांनी दोन ।
काळाचे हें वन फिरे आत्मा ॥७४॥
राहूं दे ना मान माझ्या अंकावरी ।
कां अशी बावरी भासतेस ॥
पायांनी लाजावे जगाच्या नेत्रांना ।
निर्दोष आत्म्यांना हंसे कोण? ॥७५॥
तुझ्या श्वासांतुनी सुगन्ध साण्डिला ।
गुलाब हा झाला तयाचाच ॥
तुझ्या नेत्रांतुनी उडाला हा किरण ।
तारका होऊन नभी बैसे ॥७६॥
समुद्रांत नाचे लाटांची ही रांग ।
पीठ हे अथांग जलपृष्ठ ॥
टांगलें हे छत वरी आभाळाचें ।
वाजतें काळाचे शान्तिवाद्य ॥
अशी या गोपींची रासकिडा चाले ।
हे सर्व तारे पाहण्यास जी ॥७७॥
‘स्मृती’च्या सौख्यानें सन्तोष हो अधिक ।
‘प्रत्यक्षता’ धाक दावि कांही ॥
मनोमयी मूर्ति कशी केव्हां वन्दा ।
जीव हा सर्वदा असे स्वस्थ ॥
ऊन प्रत्यक्षाचे जाळिते नेत्राला ।
स्मरण-सावलीला भुले जीव ॥७८॥
विशेषणांचे हें वागवूनी ओझें ।
गीत दमलें माझें अनन्तते ॥
घालितां एकेक तुझ्या अंगावरी ।
गळें ते सावरी पुन्हां खाली ॥
पुन्हा ते उचलोनी वरी नेला कर ।
तूंच नि:शरीर भासलीस ॥७९॥
धूप जळतां क्षणीं सुवास बागडे ।
तुझ्या भंवती गडे कशासाठीं ॥
ज्ञानाग्नितेज तें तुझ्या त्या अन्तरीं ।
लोभला त्यावरी तो-नि मीही ॥
किंवा अग्नींत त्या अनुभवाचा धूप ।
पेटतो अ-पाप दिव्य दुसरा ॥८०॥