तुझ्या सौन्दर्याचे सुवास-सेवन ।
करावया नयन भृंग झाले ॥
किरणगुंजी असली घालतांना त्यास ।
पंख हलवायास नुरे भान ॥
म्हणूनी राहिले अचल ते स्वस्थानीं ।
तुला मी गाऊनी आळवितांना ॥६१॥
कृतान्ताचे क्रूर नेत्र ते पाहून ।
जीव हा हांसून पुढे जाई ॥
फोल चाखी मृत्यू अभंग तो आत्मा ।
घेत पुनर्जन्मा पुन्हा पुन्हा ॥
मृत्यूचा कोंबडा दाण्यासाठी हिंडे ।
तया न सांपडे कधीही तो ॥६२॥
उघडतांच नेत्र स्मिते दिसली सगळी ।
तुझी अन्तराळी विखुरलेली ॥
श्वास होतां चालू तुझीच चेतना ।
घेऊनी जीवना सुरूं केले ॥
जागृती होतांच विचारांची चित्तीं ।
तुझी रम्य मूर्ति चिन्तियेली ॥६३॥
मला कांहीतरी हवेसे वाटते ।
जया हीं न गीतें कधी गातीं ॥
उगम - केन्द्र नाही दीप्तीचे या ठावे ।
सदा कां नाचावे तिने मात्र ॥
भोवतीं हा उजळा कसा केव्हा होतो ।
जीव हा नाहतो आनन्दात ॥६४॥
सान्त दृश्ये सारीं पसरिलीं सर्वत्र ।
भव्य देहगात्र अनन्तेचें ॥
तिच्याच एकत्वी सत्यता सर्वांस ।
सिद्ध हा आभास विविधतेनें ॥
विविधत्व जन्मतें सान्ततेच्या साठीं ।
तिचा वास पोटी अनन्तेच्या ॥६५॥
प्रतिभेची अस्वलें नाचवाया जगतीं ।
चालते भ्रमन्ती अशी माझी ॥
असा मी दरवेशी कशाला जन्मलों ।
ध्येय कां विसरलो दिव्य माझें ॥
दीड दमडीच्या त्या स्तुतीच्या बोलास ।
कसें वाहिलेंस आत्मतत्त्व ॥
अनन्ते-ते पायीं विरूनीया जावे ।
व्यर्थ कां नाचावें काव्यतोषें ॥६६॥
तेथें उभी तशी किती तूं राहशील ।
किती थांबशील कशासाठीं ॥
सुचेना कांहीच करावें मीं काय ।
धरूं का ते पाय या क्षणींच ॥
अनवधान खेळे तुझ्या भालावरीं ।
सान्धे ही सत्वरीं साधूं कां मी? ॥६७॥
फुला फत्तरांत एवढल्हा फरक ।
फुलाला ठाऊक कोमेजणें ॥
हेंच माझें भाग्य मरणार मी आहे ।
अमृतत्व ते राहे मला दूर ॥६८॥
हृदय माझे असल्या वृत्तिंनी फुलेलें ।
चित्त हे झुलेले तत्त्वरंगी ॥
सखी प्रतिभा असली जिच्या कटाक्षांनीं ।
विश्व हें मोहुनी सर्व जावें ॥
ध्यान, गान, मनन सदा ऐसें चालें।
आनन्दांत डोले असा जीव ॥
खरें पाहता खोटीं ही बोलणीं ।
पोर मी रंगुनी त्यांत जाई ॥
परी अनन्तते तुझ्या पायावरी ।
आत्म्याची बासरी फेंकिली ना? ॥६९॥
भरे पुरेपुर प्याला हा भक्तीचा ।
शराब प्राणांचा काढियेला ॥
जातांच ओठांशी असला माझा पेला ।
दिव्य धुन्दि तुला प्राप्त व्हावी ॥
तुलाही देहाचें भान नुरल्यावरी ।
त्याच हृदयावरी झोपशील ॥७०॥