वार्‍याचे कर्ज जें श्वासांनी घेतलें ।
सव्याज तें दिलें उसाश्यांनी ॥
संख्येंत वागलो जीवनाच्या कालीं ।
शून्यता वरियेली मृत्युलोभें ॥५१॥
निसर्गाचा नाद जेथे जेथे नाचे।
त्यांत ह्या वाचेचे मिळो सूर ॥
अन्तरात्मा माझा न राहो गीतांत।
विरूनी शून्यांत तया जाणें ॥५२॥
मागुनीया अश्रु पावसाळयाजवळीं ।
तयांना मी गाळी सदा ऐसे ॥
उन्हाळयाचा ताप घेऊनीया उसना ।
दिला या जीवना सदा ऐसा ॥५३॥
काळोख भोवती एकला हा सूर ।
चित्तांत काहूर उठे ऐसें ॥
नभाच्या पोटांत होतसे तो लुप्त ।
परी अंतरात दुणावतो ॥५४॥
खांद्या या वृक्षाच्या मला आलिंगाया ।
सिद्ध का झाल्या या सर्व आज ॥
होउनीया उंच डोंगराचे कडे ।
माझ्या मूर्तीकडे पाहती का? ॥५५॥
शेकडो हे दगड तयामध्ये हिरा ।
शोभतो हा खरा एक येथें ॥
तया पाहण्यास नेत्र ऐसे व्हावे ।
जयांना दिसावे हिरे सर्व ॥५६॥
तुझी ती अंगुली जाई ओठापाशी ।
सांगते गुजाशी कोठल्याशा ॥
अंगुली ताईने तुला माझे हृदय ।
उघड केले काय मला सांग ॥५७॥
किनारे हे दोन स्थलाचे-कालाचे ।
अस्तित्व उदधीचे भासतात ॥
आत्मचक्षू पाही कांठावरूनी त्या ।
जलाच्या हालत्या जशा लाटा ॥
बन्ध अस्तित्वाचे आत्म्यास अज्ञात ।
दृश्य जो देखत साक्षिदृष्ट्या ॥५८॥
निशामेघ गळला शुभचंन्द्रिकेंत ।
अन्तरिक्ष-क्षेत्र पिका आलें ॥
अनन्त साम्ये ही तारकांच्या रुपें ।
कोणत्या मी मापे मोजणार ॥५९॥
आत्मनिवेदन हीच माझी भक्ति ।
आणि आत्मगीति हीच अर्चा ॥
शब्दा शब्दासवें श्वासाश्वासासवें ।
भक्तिगीत गावें हीच इच्छा ॥
भक्तिने पूर्णात्मा गीतिने अंशात्मा ।
पावतो आरामा चिरन्तन ॥६०॥