दिव्य ते अनुभव विरूनिया गेले।
ते पुन्हां आणिले कुणीं चित्तीं ॥
गीत ते संपलें कुठूनी हे नाद।
काढिती पडसाद पुन्हां पुन्हां ॥
नेत्र कां मिटलेले, स्वप्न तें भंगले।
आयुष्य संपले श्वास कां हा? ॥४१॥
झुळूक वार्याची नजर त्या तार्याची।
मला जाचाया(य्)अशीच का? ॥
सृष्टीच्या दृश्यांनीं असे हे दुखवावे।
अनन्तेनें रहावे तसें दूर ॥
अभाग्याला नाही प्रेम तेंही ठावें।
कसें मी कंठावे आयु सांगा ॥४२॥
येथेंच दिसते हे प्रकाशाचे मूळ ।
काळी जी काजळी दिव्याची त्या ॥
निळया या बुबुळीं तेजकिरणे निघतीं।
जीवने जन्मतीं मृत्यूमध्ये ॥४३॥
पुन्हा पुन्हा यावें तुझ्या घरट्याकडे।
परी न सांपडे जीव माझा ॥
कुठेसा तेथेच ठेविला आहे मी।
मागल्याच जन्मीं असें वाटे ॥४४॥
ताडपत्र काळें निशेचें घेऊनी लेख हा वाचुनी कोण पाही ॥
अर्धपडा लागे तारकांचा अर्थ ।
परी हा अज्ञात किती भाग ॥४५॥
रांग ही तार्यांची खावया बैसली।
निशा भातूकली खेळुं लागे ॥
चन्द्रिकेचें पेय पडता पानावरी ।
तारा तारा करी पान त्याचें ॥४६॥
युगांची पाऊलें टाळूनीया संथ कालराज जात कुठे सांगा ॥
निघालाना तोही माझ्या वेशींतुनी ।
स्वशिर माझ्या चरणी ठेवुनीयां ॥
तसा आशीर्वाद त्याला दिला मीच ।
“चालू दे तो नाच तुझा स्वैर ॥
मानवांची कुलें चिरड पायांखाली ।
सृष्टीलाहि घाली तुझे फास ॥
माझ्याच आशीनें सारे चराचर ।
होऊनी हें अमर सदा नान्दे ॥
तूहि नान्द तैसा सवे त्यांच्या काला ।
गूढ माझी लीला अशी चाले” ॥४७॥
मृत्यूची पासोडी जीवनाचे तोंडी । टाकुनीया उघडी नेत्र माझे ॥ वस्त्र येतां आड चामड्याची दृष्टि । पाहावया सृष्टि अन्ध होई ॥ मृत्यूचे पटल हें जीवचक्षूपुढें । अमृतत्व खडे करीतसे ॥४८॥
चालतांना यावे अधान्तरी ऐसें । मनीं कां येतसे सदा सांग ॥ पायांनी चालतां खालची ही भूमी । कधीही सर्वथा न संपेल ॥ पृथ्वि ही हिंडलो जरी ना मी सारी । येणें तुझ्या घरी नसे शक्य ॥ स्थलातीत वास तुझा ना तो आई । स्थलान्तरे येई कसा जवळ ॥४९॥
नको इकडे पाहू नको मजला ध्याऊं। नको गीत गाऊं सये, असलें ॥ प्रीतीच्या भावांनी रसरसतो नयन । तया माझें मन नसे योग्य ॥ निष्प्रेम जीव हा तयाला प्रार्थुनी । व्यर्थ कां जीवनीं कष्टतेस? ॥५०॥