मनीं माझ्या होते - तेंच आले घडुनी।
कळी आली फुलुनी - इच्छिलेली ॥
मनींची तारका - नभांगणी नाचे।
सूर अन्तरीचे - आले ऐकूं ॥
देवता चिन्तिली - अवतरे तीचही।
जीव जन्म घेई - इष्ट देहीं ॥२१॥
नभांत सांडती - चन्द्रिकेचीं किरणे।
मनांत चांदणे - तसे माझ्या ॥
सहज झाली तुझी - इतक्यात आठवण।
चित्त हे लक्कन - उजाळले ॥
प्रताप तेजाळ - स्मृतीचाही इतका।
प्रत्यक्ष कौतुका - नुरे उपमा ॥२२॥
चित्त माझें हेंच तुझे क्रीडाशैल।
येथ तूं फिरशील चिरन्तन ॥
नको टाकूं दृष्टि स्वैर इकडे तिकडे।
पाऊल वांकडे पसरावे ॥२३॥
उगाच फिरतांना दमले माझे पाय।
वनी फिरे गाय एकली ती ॥
हंबरडा फोडिते कुणासाठी सांगा।
नाहींतरी लागा पुढे चालूं ॥२४॥
जन्मोजन्मीच्या त्या नात्यांचा आठव।
होतांच, हा जीव आनन्दतो ॥
तुझा माझा आहे शेजार जो आज।
आणि हे निर्व्याज तुझे प्रेम ॥
अनन्तेला ठावी तयाचीं कारणे।
तूं नि मी राहणें सदा ऐसे॥२५॥
पहिला रुकार तो - ओठिं या ठेवोनी।
सखी गेली वनीं - निघोनीया ॥
स्मृती माझी उरली - नाहिं तिच्या मनीं।
वनवास या जनी - मीच कंठी ॥२६॥
आळवावा देह खेळवावे मन।
हेच तत्त्वज्ञान जगा ऐक ॥
रुचीला, नेत्राला, त्वचेला , कर्णाला।
कधींही न झाला पुरा तोष ॥
एकादें वेड जें वाढवावे चित्तीं।
तयानेंच शान्ति मिळे जगतीं ॥
अनन्ततेमला तुझें लागे खूळ।
शरीर देऊळ झालें तुझें ॥२७॥
पुजार्‍याला देव सजवितां येईना।
गवयाच्या गायना नसे तान ॥
फिक्कट झालें हें चान्दणे पुनवेचे।
कंटकांनी वाट आच्छादिली ॥२८॥
तृषितात्म हा मी का अशी जवळी नदी।
भोवती ही गर्दी एकला मी ॥
सखी ही शेजारी (भेटता) बोलता कां नये।
जीव कां न राहे शरीरीं या ॥२९॥
वादळांत असल्या कुठे सांपडून।
आलीस कोठून इथे सांग ॥
केंस हे विखुरले स्कन्ध-देशी, भाली।
आणि कांही गाली खेळतात ॥
थरारे हे अंग भीति मूर्तिमन्त।
जणूं सिद्ध होत शरीरिणी ॥
चिंब ओला पदर ढगांनी - नयनांनीं।
अश्रूंस (नी) गाळूनी असा केला ॥
शून्य दृष्टीनें या धरेस पाहसी।
वाटेंत प्रार्थिसी दुभंगण्या ॥
धरेच्या पोटांत नको ऐशी जाऊं।
अन्तरी या ठेवूं तुला कां मी ॥
जेथ होती माझी तत्त्वगीते स्फूर्त।
तयांना ऐकत रहा सुखें ॥३०॥