होई ना कां माझा देह भस्मीभूत।
जरी आत्म ज्योत - चिर स्थायि ॥
पाकळयांचे ओझें कशाला हे व्हावें।
सौरभे हिंडावे - स्वयंसिद्ध ॥३२॥
तेजाळ विश्व हे भोवताली होतां।
उघडिते ही लता पुष्पनेत्र॥
तुझ्या शेजाराचीं मनीं येता दीिप्त्।
अशी गीत - स्फूर्ति - फुले माझी ॥३३॥
झळके स्मित प्रभा तशी ती लाजरी ।
लाज कां हासरी - कसें सांगू ॥
स्मितांचें लज्जेचें मधुर हें मीलन।
पाहतांच मनन बंद होई ॥३४॥
सदा व्हावा प्राप्त् वनामधला वास।
मनामधला भास-खरा व्हावा ॥
जगाच्या बाजारी-करोनी हिंडन।
अंतरींचें स्वप्न-कसे मोडूं ॥३५॥
चकचकाट झाला मेघ पटला वरतीं।
तोच आली भरती -तुझ्या हास्य ॥
होतीस पूर्वी कां उदासीन इतुकी।
शीण गेला कसा एका एकी ॥३६॥
इच्छांच्या कांष्टांनी नुकत्याच मेलेल्या।
पेट अंत:करणीं-घेतला हा ॥
त्याच जाळा मध्ये-जळ ना कां देव।
नुरे देव-घेव-आता त्याशी ॥
एक इच्छा हीच तया भेटण्यांची।
जन्म जन्मीं साची मनीं होती ॥
तीही आतां नुरो-पुरे तसलें वेड।
नको भाडभीड-कुणाची हो ॥३७॥
करीतात आशा सदा लंगडधीन ।
पाउले पुढें न-परी त्यांची ॥
जागच्या जागींच वरी खालीं पाय।
करुनीया काय-प्राप्त होई ॥
सांत तेचे माझ्या इवलेसे अंगण।
तेथे लंगडधीन असें चाले ॥३८॥
ओठांचे किसलय शब्द पवनें हाले।
गाल हे रागेले-क्रोध योगें, आसवांनी॥
रागांत अनुराग, वियोगामध्ये योग मिळे मजला
त्यागांत उपभोग-होई सिद्ध, तिच्याभासे ॥
कित्येक जन्मांत भेटलों मीं नाही।
म्हणूनीच होई-सखी क्रुद्ध ॥
कोपनेचे व्हावे सौंदर्य दर्शन।
पुनर्जन्म मरण-सुखें यावे ॥३९॥
ऐकतां ऐकतां असे सलिलोग्दार।
जीव हें शरीर सोडुं पाहे॥
निर्झराचे चाले गीत जें हें येथे।
चित्त भग्न होतें त्यामुळेंच ॥
ठेविली उत्संगी तुझी केव्हा मान।
तयाचे सं स्मरण नुरे मजला ॥
पुनर्जन्मीं सुद्धा असाच राहुं दे।
या क्षणी जाउदे-जीव माझा ॥४०॥
चित्त माझे हेंच-तुझें क्रीडाशैल।
येथ तूं फिरशील-चिरंतन॥
नको तू फिरशील-चिरंतन नको टाकूं दृष्टि स्वैर इकडे तिकडे ।
पाऊल वाकडे पडायाचे ॥४१॥
अभंगांचा माझा चढूनी सोपान।
तुझे वंद्य चरण-आले चित्ती ह्या ॥
तेथ झाला त्यांचा जरी स्थायी भाव ।
करीन वर्षाव-सुखाश्रूंचा ॥
शरीर नी आत्मा-होऊनी या नष्ट।
चित्त हे अवशिष्ट सदा राहो ॥
जयांत अवतरे तुझी असली मूर्ती ।
आणि इच्छा पूर्ति-होत माझी ॥४२॥
सत्य तर्कज्ञेय देव बुद्धि ध्येय।
भाव शब्दाख्येय कसा व्हावा ॥
प्रेम हें अचिंत्य-सौदर्य अदृश्य।
हृदय हें अस्पृश्य-अलिंगनीं ॥
संगीत नि:शब्द, सौंदर्य अदृश्य।
प्रेम हे अवश्य-अकारण ॥४३॥
पाथेय गीतांचे सवें घेऊनी या ।
मार्ग चालावया लागलो की ॥
परी हे वाढतें गीतांचे वैभव।
आणि आत्म-देव-अ-संतुष्ट ॥
संपेल जेव्हा तेव्हाच प्राण ।
पावती निर्वाण-शान्तिब्रह्म ॥४४॥
तुझा उष्णोच्छ्वास जर जवळी येतां ।
जाई निश्चेष्टता-अशी दूर ॥
प्रीतिने फुलेलें दगडाचें हृदय हें।
गीत गंध वाहे तयांतुनी ॥
तुझा श्वास लोभे त्याच गंधावरी ।
म्हणूनी अंतरी पुन्हा वससी ॥४५॥
५-११-५८