स्वातंत्र्य सिद्धीला जें जें आवश्यक।
तेंच बेलाशक आचरावे ॥
माय देशासाठी तुरुंगी जाऊनी।
आंनदे राहूनी मरूं तेथें ॥
नको जेथे तेथें पाहणे अनुभविणे।
अपमान भोगणे - हिंदुतेचा ॥११॥
दिव्य तेजस्विता तुझ्या त्या नेत्रांत।
मनाच्या क्षेत्रांत काव्य बीज ॥
मनांतले काव्य नेत्रिंचें ते तेज।
जिवाला या सहज - वेड लावी ॥
उजाळे हे अंतर - नेत्रिंच्या तेजाने।
मनींच्या काव्याने - फुले जीव ॥१२॥
तामसी वृत्तींचा सापळा हे चित्त।
मदोन्मत्त त्यांत जीव सर्व ॥
सर्पाची दुष्टता व्याघ्राची क्रूरता।
सिंहाची हिस्त्रता मनीं माझ्या ॥
बुद्धिचीही जोड पशुत्त्वाला झाली।
नीचतेला आली, शक्तिमत्ता ॥१३॥
आईला विचारी लाडका बालक।
‘जगाचा पालक असे कोण’ ॥
आभाळाच्या मागें देवबाप्पा आहे।
काळजी तो वाहे (जगन्नाथ) जगाची या ॥
‘देवाचे अस्तित्व सिद्ध करुनी या।
कोण दाखवाया असे योग्य’ ॥
शंका ती ऐकता आईस ये शिंक।
‘सत्यम्’ म्हणे ऐक - ‘असे देव’ ॥
तर्कटी पोराला शिंकेने उत्तर।
मिळूनी ईश्वर - सिद्ध झाला ॥१४॥
आत्म्याला (जीवाला?) विटाळ शरीर प्रेमाचा।
कसा व्हावयाचा मला सांगा ॥
ज्ञानगंगेवरी करुनी तीर्थस्नान।
शुचिर्भूत मन जाहले जें ॥
तया आकर्षील प्रीतियुक्त वाणी।
दिव्य अशरीरिणी आध्यात्मिक ॥१५॥
पक्ष्यांनी उडावे नभामध्ये स्वैर।
उधळीत चौफेर - गीत नाद ॥
माझिया अंतरी तत्वांनी नाचावे।
आणि या गुंगावे - अभंगांना ॥१६॥
सदां माझ्या मनीं एकला हा नाद।
काढि जे पडसाद वेळवेळी॥
गाउनी मीं त्यांना ठेवी अभंगांत।
तुझ्या ते चित्तांत - वावरू दे ॥
नाच तो तयांचा सुरु व्हावा तेथे।
हाच अनंतते - (तुझा मोद मनीं हेतु) ॥१७॥
तुझ्या त्या वाक्यांस ऐकू दे जीवाला।
चुंबू दे वाणीला - तत्त्व तेजां ॥
मुरवी जे थरारे क्षणोक्षणीं हास्य।
तयाचेच लास्य अंतरीं या ॥१८॥
समुद्रांत नाचे लाटांची हा (ही?) रांग ।
पीठ हे अथांग - जल पृष्ट ॥
टांगले हे छत वरी आभाळाचे।
वाजतें काळाचे - शांति वाद्य ॥
गोपींची रासक्रिडा चाले अशी या।
देव तारे झाले पाहण्याजी ॥१९॥ (सर्व तारे आले)
भयाण रात्रींच्या मनामध्ये जाऊं।
धीरतेनें गाऊ - आत्म - गीत ॥
काळया काळया जगा भ्यावयाचे नाहीं।
तुला हीच ताई - विज्ञापना ॥
चार चौघांचे जे चौफेर होतील।
वार ते सोशील - तुझा जीव ॥
ध्येय पूजनाची तयारी करण्यास।
आपुल्या आत्म्यास - असे शक्ति ॥२०॥
३-११-५८