शकुंतला दुसरी वृत्ति झाली माझी।
देव मूर्ती गुंजी करी येथें ॥
वारला न येई - भुंगा त्या मूर्तीचा।
आत्मा दुष्यंताचा ठाव नाहीं ॥
येथ तिची आहे अशा अवेळी या।
प्रिय वंदा सया - काव्य देवी ॥२५॥
पाय माल झाली आशांची दौलत।
आली ही हातांत - राख काळी ॥
चिता प्रेमांची त्या धडाडली भव्य।
सव्य वा अपसव्य - नुरे जगतीं ॥
सर्वस्वाचे भस्म सर्वांगी चर्चिले।
नंतरी अर्चिले देव देवा ॥२६॥
पिंडीला लागला - अजाणता पाय।
प्रायश्चित काय सांग घेऊ ॥
प्राप्त् तूं होशील वाटले हें मला।
सांतता विसरला - जीव माझा ॥२७॥
भवानी - पूजेला आणिले भांडार / भंडार।
वासनांना ठार करुनीया ॥
मेलेल्या इच्छांनी रक्ताळलें चित्त।
संपादिलें वित्त - विरक्तीचे ॥
सखे अनंतते असला जीवात्मा हा।
तुझ्या पायी वहावा - हीच इच्छा ॥२८॥
आंतडीं तुटतात - तट तटां आंतली ।
वेदनांची झाली येथे वृष्टि ॥
सुचेना रुचेना जगींचे हें प्रेम।
दिव्य आत्माराम - ? ॥
बंधु भगिनी सर्व पूजेचे विषय की।
हृदय हें न टाकी प्रेम तेथे ॥
प्रेम आणि पूजा तुलाच वाहणे।
तुला गीत गाणे अनंतते ॥२९॥
उरींच फुटण्याची वेळ आतां आली।
येत ना माउली - कांही केल्या ॥
गीत पुण्याई ती आजवरी होती।
ती हि माझी शक्ति - नुरे आता ॥
आशा सुद्धा आली होत अस्तंगत।
नाहीं का संपत - जीवन चि हें ॥३०॥
अखेर भेट ही तुझी माझी विश्वा।
घेतल्या सर्वस्वा दिले तुज ना? ॥
इंद्रियांचा ग्राम पंचतत्वें सारी।
परत मीं माघारी तुला दिधली ॥
विश्व बाळा तुझ्या - निटिलाला चुंबनी।
मीं शुन्य निर्वाणी - जात आहे ॥३१॥
फुला फत्तरांत एवढा हा फरक ।
फुलाला ठाउक कोमेजणे ॥
हेंच माझे भाग्य मरणार मी आहे ।
म्हणुनि चित्तीं राहे शांतता ही ॥३२॥
दिलाच्या दगडाला भक्तीची गोंफण ।
देत भिरकावून - तुझ्या पायीं ॥
तुझ्या हृदयावरी दगडतो लागूं दे ।
आणि प्रेमझरी वाहूं लागो ॥३३॥
संसाराच्या बिड्या हाती पायी आल्या।
नाड्या या जखडल्या बंधनांनी ॥
स्वातंत्र्य संपले - भक्तीच्या गुंगीत।
गुंगता न येत - मुळी आतां ॥
देवाचे वेड जें जीवानें घेतले।
करु ते लागले मनी बंड ॥३४॥
तयाला सोडिले पाहिजे मीं
फुलोरा भक्तीचा चित्तांत दरवळे।
सुगंध हा पळे सृष्टिमध्ये ॥
एक एकला तो तुझा अंतरात्मा।
पावतो आरामा अभंगांनी ॥३५॥
२९-१०-५८