मनीं माझ्या पाप - तयाची ही छाया।
लागते दिसाया स्पष्ट मुखीं ॥
किती केला यत्न झांकिण्या अंतर।(कुणा न शेजार इष्ट माझा)
नावडे शेजार कुणा माझा ॥
नीचत्व मानसी वसे जें माझिया ।
लागते सांडाया - सदा तेंच ॥११६॥
घाव टाकीचे या, लागोत चित्तास।
अग्निचा कीं झोत, शिरी यावा ॥
धडधडा आपटाव्या, शिला मानेवरी।
वेदना ही उरीं, साहवेना! ॥
अनंतता भेटो, याच याच क्षणीं ।
ना तरी ही फुटो, अशी छाती ॥
शिलाच घेतली, एकदांची हातीं।
जगाची न नाती, मला ठावी ॥११७॥
समाज निंदा ही सदा ऐशी चालो।
तिला मीं भाळलो - जन्मतांच ॥
तिच्या त्या शब्दांत वाहते जी गंगा।
त्यांत हें सुस्नात आत्मतत्त्व ॥११८॥
माझ्या चित्ति धीर - तुझ्या हृदयीं (मनी) भीती।
विपरीत ही रीति - तुझी माझी ॥
तुला मी विसरलो कित्येक जन्मांत।
तुझ्या चित्तांत - विसर माझा ॥
तुझी हांक होती - नभांना घुमवीत।
मलाच अज्ञात - जिचा अर्थ ॥११९॥
उघडतांच नेत्र, स्मितें दिसली सगळीं।
तुझी अंतराळी, विखुरलेलीं ॥
श्वास होतां चालू, तुझीच चेतना।
घेउनी जीवना, सुरू केलें ॥
जागृती होतांच, विचारांची चित्तीं।
तुझी रम्य मूर्ति, चिंतियेली ॥१२०॥
अणूरेणूंमध्ये, संचरे चेतना।
तुझ्या ह्या दर्शना, अशा घेतां ॥
जडाला ओळखूं, कसे आता सांग।
सजीव सर्वांग, सृष्टिचें ह्या ॥
गारेंत तारका, दगडांत देवही।
दृष्टि माझी पाही, आज कैशी ॥१२१॥
सुत्रांची पावले टाकुनीया संथ।
काल राज जात - कुठे सांगा ॥
माझ्या वेशींतूनी, निघाला ना तो ही।
स्वशिर माझ्या चरणी ठेवुनीया ॥
तसा आशीर्वाद त्याला दिला मींच।
चालुं दे तो नाच - तुझा स्वैर ॥
मानवांचीं कुळे चिरड पायाखाली ।
सृष्टिला ही घाली तुझे फांस ॥
माझ्याच आशीनें सारे चराचर।
होऊनी हें अमर सदा नांदे॥
तूं हि नांद तैसा त्यांच्या सवे काला।
गूढ माझी लीला - अशी चाले ॥१२२॥
ताडपत्र काळे, निशेचें घेउनी।
लेख हा वाचुनी, कोण पाहीं ॥
तारकांचा अर्थ, कुठें कुठें लागे।
परी हा अज्ञात, किती भाग ॥१२३॥
जगी इच्छा मोड अशी माझी व्हावी।
कधींही न यावी मना शांति ॥
प्रतिकारें वाढवीं सामर्थ्य आत्म्याचे। (आत्म्याचे सामर्थ्य वाढते जन्मते प्रतिकारे)
मृत्यूनें वाढते अमर्त्यता ॥१२४॥
अत्युच्च वृत्तींचे बीज जें अंतरी।
तें न कलमांतरीं नष्ट होणें ॥
सुखांच्या दु:खांच्या हालत्या लाटांत ।
फेंस तो नाचत - स्थिरत्वानें ॥
जीवन मृत्यूंच्या अनंत द्वंद्वांत ।
वृत्ति ह्या अमृत - खेळतील ॥१२५॥
२९-९-५८