वेज करितां - होती मौक्तिक उपयुक्त।
काजळा दे ज्योत - दिव्याची ह्या ॥
चंद्रकोर होई कलंकें मोहक।
दु:ख योगे सुख - दुणावते ॥
देहभावे येई आत्म्यास श्रेष्ठता।
जीवना मर्त्यता - देई शोभा ॥७२॥
रांग ही तार्‍यांची खावया बैसली।
निशा भातूकली खेळु लागे ॥
चद्रिकेचें पेय पडता पानावरी।
तारा तारा करी पान त्यानें? ॥७३॥
नको इकडे पाहूं नको मजला ध्याऊं ।
नको गीत गाऊ सये असले॥
प्रीतिच्या भावांनी रसरसे तो नयन ।
तया माझे मन नसे योग्य ॥
निष्प्रेम, जीव हा - तयाला प्रार्थुनीं ।
व्यर्थ का जीवनीं - कष्टतेस ॥७४॥
हास तो हासूस (हासून?) अश्रु तो गाळून ।
प्रेम ते सांडून - दूरी टाक ॥
माझ्या मूर्तीवरी फुले ते सत्प्रेम वाहून ।
नको अंत:करण कष्टवू तें ॥७५॥
हात हा ओठांशी हळूच नेऊनी।
तयाला शिकवुनी सांग कांही चुंबुनी ॥
पुन्हा माझ्या हृदयी येतांच या जीव।
तुझ्या प्रेम भावा सांगु दे त्या ॥७६॥
शिरास स्कंधी या हळूच ठेवूनीं।
भिजव त्या अश्रूंनी - सखे आज ॥
संसार ओझ्याने - कष्टला तापला।
अश्रुच्या त्या जला - सांड स्कंधी ॥७७॥
मला वाटले हें! जवळी तुझा ओंठ ।
येऊनीया भेट - अशी झाली ॥
तुलाही वाटले!! होऊनीया धीट ।
ओठ माझा निकट - तुझ्या आला ॥
खरे मी सांगु कां ओठ हे दोघांचे ।
सहज भेटायाचे नकळतांही ॥७८॥
नेत्र माझे दमले रडूं लागे भाला।
अश्रु बिंदु जाल दिसे येथें ॥
ऊर हा थांबला धड धडूनी आतां।
ऒठ हा बोलता असो झाला ॥७९॥
इवलाली लाट रही उठते अशी सलिली।
स्वप्न हास्य गालीं तुझ्या जैसें ॥
हळू हळू वाढे गती या जलाची।
स्फूर्ती ही गाण्याची - तशी माझी ॥८०॥
वार्‍याचें कर्ज जे, श्वासांनी घेतलें।
सव्याज तें दिले, उसाशांनी ॥
संख्येत वागलो, जीवनाचे कालीं।
शून्यता वरियेली, मृत्यूलोभें ॥
चामड्याचा लेप मांस रुधिराभंवती ।
देउनी हे घडती देह सारे ॥
ममत्व एवढे मला कां देहाचें।
नातें न कायमचें - शरीराशी॥८१॥
निसर्ग गीत जेथ तेथे नाचें।
त्यांत ह्या वाचेचे मिळो सूर ॥
अंतरात्मा माझा न राहो गीतांत।
विरुनी शुन्यांत जाणे तया ॥८२॥
अमावस्येचे ते, काळोख चोरुनी ।
मनाला चित्रूनी, काढिलें त्या ॥
एकली तिथी ती, मनाच्या महिन्यांत ।
चांदणे अज्ञात, सदा राहे ॥८३॥
निराश आत्म्यांनी सोडितांची प्राण।
हासती सैतान आनंदानें ॥
हंसे ते जमवूनी रंगली पौर्णिमा।
म्हणूनी ही सुषमा तेजहीन ॥८४॥
पावसाळया जवळी मागुनी या अश्रु।
तयांनी मीं गाळी सदा काळीं ऐसे ॥
उन्हाळयाचा ताप घेउनीया उसना।
दिला या जीवना सदा काळी ऐसा ॥८५॥
काळोख भोंवती, एकला हा सूर ।
चित्तांत काहूर, उठे ऐसें ॥
नभाच्या पोटांत, होतसे तो लुप्त ।
परि अंतरांत दुणावतो ॥८६॥
मरुनी जातीस (जातेस?) तरीच आनंद।
होउनीया छंद सुटे तुझा ॥
निसर्गात गेला मिळूनी तुझा आत्मा।
तयांस श्वासांनी अलिंगितो ॥८७॥
वृक्षशाखा इथल्या या वृक्षांच्या अलिंगया मला।
सिद्ध कां झाल्या या सर्व आज ॥
डोंगराचें कडे होउनीया उंच। (माझ्या मूर्तीकडे पाहती कां!)
असे माझ्याकडे पाहती का ॥८८॥
कावळयांची चाले स्मशानी ओरड ।
मनीं माझ्या रड आसूयांची ॥
आनंद पाहणे दुसऱ्याचिया गाली ।
हें न माझ्या भाली मुळी लिहिले ॥
कुणी केव्हा हसो - क्षुद्र माझे मन ।
होतसे विषण्ण - तयामुळे ॥८९॥
संख्या असो किती माय त्यांची ‘एक’।
पृथ्विचेच लेक प्रदेश हे ॥
तूं-मीं सारें जग एकाच शुन्याची ।
लेकरे कां साची - जन्मली ही ॥९०॥
माझी गुरे ढोरे अंतरींच्या वृत्ति।
तयांच्या मागुती फिरे आत्मा ॥
असा मी गोपाळ जन्मोजन्मीं फिरे ।
सदा तुला वाहे अनंतते ॥९१॥ (अनंततेच्या ग्रामी - वास माझा।)
शेकडों हे दगड तयामध्ये हिरा।
एक आहे खरा जातिवंत येथे ॥
तयांस पाहण्यास नेत्र ऐसे व्हावे।
(जयांना दिसावे हिरे सर्व)दगड ज्या दिसावे - हिरे जैसे ॥९२॥
मरुं द्या एकदां - आस आणि श्वास ।
चित्तास देहास साहवेना ॥
ज्ञात नाही झाला जीवनीचा हेतु।
देव तोही दिसला - बुद्धिनेत्रा ॥९३॥
शोक गंगा वाहे दु:खा रुपाने।
संशयाचा राहे हिमालय ॥
प्रतिच्या तापाने वितळेनि पर्वत।
येत ना नाचे ते हंसू कैसे? ॥९४॥
१८-९-५८