कां त्यांनीं माजले रान पायाखालीं ।
पाऊस भंवतालीं शिलांचा या ॥
वरी असले ऊन वारा असा उष्ण ।
म्हणूनी तो प्रश्न तुला केला ॥
शिरीं या बसतीस जरी काही वेळ ।
अशी कष्टतीस - कशाला ग ॥६७॥
वाग जैसे तुला भावेल तैसेच।
चित्त ते पिशाच तुझें झालें ॥
जुन्या आणा सार्‍या विसरूनी गेलीस।
मला सोडिलेस याच जन्मी ॥६८॥
प्रेमलेचा जेव्हा हात हृदयी आला।
तेव्हा जणू झाला जन्म माझा ॥
जगाची श्वासाची सत्यता भासाया।
लागली जीवा या (देहा या) - तत्क्षणींच ॥६९॥
गळया भोवतीं पडतां मिठी ती भीतीची।
होते से प्रीतीची - पुरी साक्ष ॥
केवळ प्रेमाचे हात ते लाजुनी।
असे आलिंगनीं - झोंबती न ॥७०॥
पहिल्याच भेटीला मला आली शंका।
असें हे होणें का शक्य वाटे ॥
फसवणूक हो ती - माझी सारी असें।
या जन्मि होतसे पुरें ज्ञान ॥७१॥
बोललो जें होतो तया आठवूनी।
व्यर्थ कां तूं मनी - कष्टतेस ॥
वाग्बाण तीक्ष्ण तो - जरी होता तेव्हा।
हे तु माझा घ्यावा अंतरांत ॥
प्रेम भावाची ती अपूर्णता आली ।
मनी - म्हणूनी झालीं तशी चूक!!! ॥७२॥
सये अनंतते मला तू ध्यावेस।
एक हीच आस मनीं माज्या ॥
शब्द शब्दास त्या - नेत्र किंवा नेत्रीं।
गात्र आणि गात्री मिळो वा न ॥७३॥
मृत्यूची पासोडी जीवनाचे तोंडी।
टाकुनी या उघडी - नेत्र माझे ॥
वस्त्र येता आड चामड्याची दृष्टी।
पहावया सृष्टि - अंध होई ॥७४॥
जीव चक्षू पुढें मृत्यूचे पटल हें ।
अमृतत्वा खडे करीतसे ॥
काळिमा ही येई ज्वाळेच्या शेवटीं ।
आणि दिवसाकांठीं - रात्र काळी ॥
प्रेमाच्या नंतर - निराशा ही सहन ।
जीविताचे घरी - मृत्यूदेवी ॥७५॥
पहावया सृष्टि - अंध होई।
तुझे ते दगडाचे सहज झाले चित्त।
मूर्तिला चिंतित अशा माझ्या ॥
मीच आहे असला हृदय हीन देह।
तयाला तो कुठला - प्रेम भाव ॥७६॥
दोघांनी शंकिले तेंच खरे झाले।
एकमेकां नुरे आता मोह ॥
तुझ्या तूं मार्गाने जावे सुखें स्वैर।
माझाहि आचार बंधहीन ॥
चौर्‍यांशी का? अनन्त जन्मांना।
घेऊनी मी मना शांतवीन ॥
नको असले वेड परी अनंतते।
करूं परत फेड (भावनांची) जिवांची या ॥७७॥
वैभवाचे झूल घालूनीया जीवना।
व्यर्थ कां यातना घेतल्या या ॥
पाषाण कोरूनी - मूर्ती झाली रम्य।
परी न श्वासांनी - हालणें ती ॥
तसेंच हें झालें - आत्मा न आनंदी।
अशा वाघृ (बाह्य?) छंदी गुंतुनीया ॥७८॥
हळू हळू हाले झाडावरी पान ।
आणि सारे रान असें स्तब्ध ॥
वायुची लहर ती एकही फिरकेना ।
गति ही येईना एक चित्तीं ॥७९॥
तुझ्या पायावरी वाहुनी हा जीव ।
व्यर्थ मीं अंतरीं कष्टलो कां ॥
तुला त्याची होती मजहुनीही अधिक ।
इच्छाच ना चित्तीं मिळविण्याची ॥
उपकृती करी - देत घेंत प्रेमाच्या।
कोण कोणावरी कसे सांगू ॥८०॥
सखे, ये ना आतां स्मितें ती उधळीत ।
जीवास जाचीत नेत्र तेजें ॥
तशीच दूर तू - उभी राहे सदा।
मनाला सर्वदा मोहवीत ॥
एक एक स्पर्श सुखाचा तो होता ।
श्वास हारी हर्ष - व्हावयाचा ॥८१॥
१७-९-५८