सान्ततेच्या ज्या ज्या, अपेक्षा भासती ।
तयांची परिपूर्ती, व्हावयाची ॥
त्याच इच्छा माझ्या, मनांत स्फुरणार (फुलणार)।
जयांना येणार, फलावस्था ॥
असंभाव्य जें जें, असेल, सर्वस्वी।
तें तें न मन्तव्य, मला होणें ॥१२६॥
मला कांहींतरी, हवेंसें वाटतें।
जया ही न गीते, स्पर्शतात ॥(कधी गाती)
उगम केंद्र नाहीं, दीप्तीला या ठावे ।
सदा कां नाचावें, तिने मात्र ॥
भोवती हा उजळा, कसा केव्हा होतो ।
जीव हा नाहतो, आनंदांत ॥१२७॥
प्रकाशाच्या मागे, उभी ही सावली ।
निशा कां धावली, दिव्यामागे ॥
आनंदा भोवतीं, आपत्ति असणार।
पुरुषास शेजार, प्रकृतीचा ॥१२८॥
गूढ तें वाटते? माझिया जीवाला।
सहज जें न कळते, पाहतांची ॥
दृश्यता चिन्त्यता, ज्ञेयता ध्येयता ।
वरी अनंतता, आम्हांसाठी ॥१२९॥
गर्भ सत्यांशाचा, प्रत्येक वस्तूंत।
असे अंतर्हित, जाहलेला ॥
ज्ञान दृष्ट्या तया, आत्मा हा दे खुनी।
द्वंद्व ओलांडुनी, पुढें जाई ॥१३०॥
सांत दृष्यें सारी, पसरिली सर्वत्र।
भव्य देह गात्र, अनंततेचें ॥
तिच्याच एकत्वीं, सत्यता सर्वास।
सिद्ध हो आभास, विविधतेनें ॥
विविधत्व जन्मतें, सांततेच्या साठीं।
जिचा वास पोटीं, अनंततेच्या ॥१३१॥
प्रतिभेची (चे?) अस्वल, नाचवाया जगतीं।
चालते भ्रमन्ती, अशी माझी ॥
असा मीं दरवेशी, कशाला जन्मलों।
ध्येय कां विसरलो, दिव्य माझें॥
दीड दमडीच्या त्या, स्तुतीच्या बोलांस।
कसें वाहिलेस, आत्मतत्व ॥
अनंत-ते पायी, विरुनीयां जावें।
व्यर्थ कां नाचावें, काव्यतोषे ॥१३२॥
मी गावें, क्षुद्र काव्य
निर्देह आत्म्यांनी, केली भुलावणी।
आता न राहिली, दुजी इच्छा ॥
शरीरे आपुलीं, कुठेंही हिंडोत।
जीव ना सोडोत, एकमेकां ॥
द्वंद्व शंका ऐशी, नको येणें चित्तीं।
प्रकाश नी ज्योती, एकात्म का? ॥१३३॥
एकमात्र
शरीर प्रेमाचा, स्पर्श झाला नाही।
कृष्ण-कृत्य काहीं, न केलें मी ॥
महत्पाप एक, सदां हेचि झालें।
तुलाच गायिले, अनंत-तेत ॥
तयाची ही शिक्षा, सदा जाशी दूर।
ऐकतांच सूर, असे माझे ॥
जाइनास कोठे, मला त्याचे काय।
पुन्हा धाय धाय, रडेन मीं ॥१३४॥
पुन्हा पुन्हां यावे - तुझ्या घरट्याकडे ।
परी न सापडे - जीव माझा ॥
कुठेसा तेथेच ठेविला आहे मीं।
मागल्याच जन्मीं असे वाटे ॥१३५॥
निर्जीव देहाची, अवस्था रम्य ही ।
जयाला जगताची, नसे संज्ञा ॥
फिरावे लोकांत, तिरडीवर अशा।
ही आस चित्तांत, सदा वाटे॥
अनुभवाच्या जाळ, नको तो लागणें।
देहमात्र असणें, सुखाचे हें ॥
दहन ते अनवरय, माझिया देहाचें ।
जीवनांत साचे, तेच झालें ॥१३६॥
राखुंडी हुंगितांचा, माझिया गात्रांची।
घाण ही यायाची, तिला सुद्धा ॥
यायेच जाळिली, सुवास त्या कुठल्या।
दुर्गंधची सांडला, सहाजिक ॥
अनंततेसाठीं, गान केलें कांही ।
त्यामुळें हा येई, वास थोडा ॥
तयाला हुंगूनीं, चाललो मीं पुढें ।
दुज्या जन्माकडे, पहा पुन्हा ॥१३७॥
भावनांनी असल्या, हृदय हें फुलेलें।
चित्त हें झुलेले, तत्त्वरंगी ॥
प्रतिभासखी अशी, जिच्या कटाक्षांनीं ।
विश्व हे मोहुनी, सर्व जावें ॥
ध्यान गान मनन, सदा ऐसे चाले ।
आनंदात डोले, असा जीव ॥
खरे पाहता सारीं, खोटीं ही बोलणी ।
परी अनंतते, तुझ्या पायावरी ॥१३८॥
आत्म्याची बासरी, फेकिली ना?
मावळे रोज ती, तारका देखावया।
मावळती तारे का, तया देखावया ॥
कोण नेत्रास या, कधी सांगे।
तुटू द्या आताच, अशी तेजस्विनी॥
नभाच्या रंगणी, एक तारा ।
नेत्र माझा तिला, बघे उत्सुकतेनें ।
अशाच मरणाने, मरावे मीं ॥१३९॥
झुळूक वार्याची, नजर त्या तार्याची ।
मला जाचायाची, अशीच का? ॥
सृष्टिच्या दृश्यांनीं, असे हें दुखवावें ।
अनंततेनें रहावें, तसे दूर ॥
अभाग्याला नाही, प्रेम तेही ठावे ।
कसें मी कंठावें, आयु सांगा। / जीविताला ॥१४०॥
विश्वगूढ तुम्हां, उलगडेल केव्हा।
विचारें विसांवा, मिळे कैसा ॥
भक्तिच्या नेत्रांनी, विश्वस्त हें पाहून ।
रहस्य जाणून, चला घेऊ ॥
दिव्य माझें प्रेम, जाणितें अज्ञेयें ।
ज्ञान दृष्टि जयां, ओळखीन ॥१४१॥
१-१०-५८